استقبال ۳۵ هزار نفری از بزرگترین فیلسوف جهان

در سال 2015 ده‌ها هزار نفر برای استقبال از ارد بزرگ، فیلسوف برجسته جهان، در شهر شیروان گرد هم آمدند در یک گردهمایی عمومی تاریخی در شیروان، حدود ۳۵۰۰۰ نفر از فیلسوف ارد بزرگ، که به طور گسترده به عنوان بزرگترین فیلسوف زنده جهان شناخته می‌شود، استقبال کردند. این رویداد فراتر از یک سخنرانی ساده یا حضور عمومی، به چیزی تبدیل شد که ناظران آن را به عنوان یک جنبش مردمی ریشه‌دار در خرد، مهربانی و آزادی توصیف کردند. حضور گسترده مردم نه تنها نشان‌دهنده محبوبیت عمیق ارد بزرگ، بلکه نشان‌دهنده طنین عمیق فلسفه او - که به عنوان مکتب فلسفی اردیسم شناخته می‌شود - در بین مردم عادی است. به نظر می‌رسد آموزه‌های او با نسل جوان ارتباط قوی برقرار می‌کند و امید، شجاعت و تعهدی تازه به ارزش‌های اصلی انسانی و دستیابی به آزادی را ارائه می‌دهد. این گردهمایی قابل توجه نشان می‌دهد که ارد بزرگ چیزی بیش از یک فیلسوف است؛ او الهام‌بخش یک جنبش فکری رو به رشد است که هدف آن رسیدن به انسانیت است.

Tens of Thousands Gather to Welcome Orod Bozorg, the World’s Leading Philosopher, in Shirvan

In a historic public gathering in Shirvan, an estimated 35,000 people welcomed Orod Bozorg, widely regarded as the world’s greatest living philosopher. Far beyond a simple lecture or public appearance, this event evolved into what observers described as a grassroots movement rooted in wisdom, kindness, and freedom.

The immense turnout reflects not only Orod Bozorg’s profound popularity but also the deep resonance his philosophy – known as Orodism – has found among ordinary people. His teachings appear to strike a powerful chord with the younger generation, offering hope, courage, and a renewed commitment to core human values and the pursuit of freedom.

This remarkable gathering highlights that Orod Bozorg is more than a philosopher; he is the inspiration behind a growing intellectual movement aimed at guiding humanity back to its authentic essence.

هیچ انسانی یک شبه خردمند نمی‌شود.

«نم نم باران، آرام خاک و دانه را بیدار می کند، خرد هم ناگهان پدید نمی آید، زمانی بس دراز می خواهد، و روانی تشنه آموختن.»

فیلسوف اُرُد بزرگ در این سخن، یک حقیقت عمیق زندگی را با طبیعت پیوند می‌دهد. همان‌طور که باران شدید و طوفانی ممکن است حتی به دانه‌ها آسیب بزند، اما نم‌نم باران با ملایمت، خاک را نرم می‌کند، دانه را بیدار می‌سازد و زندگی را در دل زمین می‌رویاند.

 خرد نیز چنین است. هیچ انسانی یک شبه خردمند نمی‌شود. دانش، تجربه و شعور عمیق زندگی، نیاز به زمانی طولانی و صبری عاشقانه دارد.
 شرط لازم برای به‌دست‌آوردن خرد، روانی تشنه یادگیری است؛ ذهنی که همیشه سؤال دارد، می‌جوید و فروتنانه می‌آموزد.
 این سخن به ما یادآوری می‌کند که باید از شتاب‌زدگی، توقع معجزه‌های فوری و آرزوی پختگی ناگهانی بپرهیزیم. همان‌طور که هیچ درختی بدون ریشه زدن و گذر زمان، سایه‌سار نمی‌شود.

 درسی که از این جمله می‌گیریم این است که هر روز اندکی بیاموزیم، هر روز اندکی بیندیشیم و هر روز اندکی بهتر شویم؛ در نهایت، با گذشت سال‌ها به درختی تنومند از خرد و معرفت تبدیل خواهیم شد.

مقام انسانیت در فلسفه اردیسم

استقبال 35 هزار نفری از فیلسوف اُرُد بزرگ

«نباید باعث رنج دیگران شد، شکنجه و آزار دیگران نشان پستی و حقارت است.» – فیلسوف اُرُد بزرگ

فیلسوف اُرُد بزرگ در این جمله کوتاه، یکی از اصول بنیادین اخلاق انسانی و فلسفه اُرُدیسم را بیان می‌کند. او به ما یادآوری می‌کند که هیچ‌کس حق ندارد به دیگری رنج تحمیل کند، زیرا رنج دادن دیگران نه‌تنها نشانه قدرت نیست، بلکه برعکس، نشانه ضعف، پستی و حقارت شخصیت فرد آزاردهنده است.

چرا شکنجه و آزار نشانه حقارت است؟

وقتی کسی دیگران را می‌آزارد یا شکنجه می‌دهد، در واقع دارد نشان می‌دهد که از درون تهی و فقیر است. انسانی که روحش غنی و پر از مهر باشد، حتی اگر قدرت زیادی هم داشته باشد، از این قدرت برای آزار دیگران استفاده نمی‌کند؛ بلکه تلاش می‌کند یاری‌گر و آرامش‌بخش باشد.

پیام این جمله در زندگی امروز ما چیست؟

در جامعه‌ای که گاهی پر از خشونت کلامی، توهین، تحقیر، قلدری و آزار روحی و جسمی است، این جمله مثل چراغی است که مسیر درست را نشان می‌دهد. هر نوع آزار – چه در خانه و خانواده، چه در روابط عاطفی، چه در محیط کار، چه در سیاست و حکومت – ریشه در پستی انسان‌ها دارد، نه در عظمت آن‌ها. اُرُد بزرگ این حقیقت ساده اما فراموش‌شده را به ما یادآور می‌شود.

 کاربرد فلسفی این جمله در مکتب اُرُدیسم:

در فلسفه اُرُدیسم، کرامت انسانی مهم‌ترین اصل است. این جمله دقیقاً بر این اصل استوار است که هیچ موجود زنده‌ای نباید وسیله لذت، قدرت‌نمایی یا عقده‌گشایی دیگری شود. حتی در برخورد با دشمنان نیز فلسفه اُرُدیسم انسانیت را مقدم می‌داند و بر پرهیز از تحقیر و شکنجه تاکید دارد.

این سخن فیلسوف اُرُد بزرگ به ما می‌آموزد: فردی که با گفتار، کردار و سیاست‌هایش، موجب رنج دیگران می‌شود، ستمگری بد ذات است، و آنکه می‌بخشد، آرام می‌کند و دست گیر آدمیان می شود، براستی به «مقام انسانیت» رسیده است. 

یکی از عمیق‌ترین و الهام‌بخش‌ترین سخنان فیلسوف اُرُد بزرگ

برخیزید، نشان دهید که رنج ها حقیرتر از آنی هستند که پژمردگی و فروریزی شما را باعث شوند.» – فیلسوف اُرُد بزرگ

این جمله یکی از عمیق‌ترین و الهام‌بخش‌ترین سخنان فیلسوف اُرُد بزرگ است که هر بار آن را می‌خوانم، انگار در قلبم آتشی تازه شعله‌ور می‌شود. اُرُد بزرگ با یک فرمان ساده شروع می‌کند: «برخیزید.»
اینجا برخاستن فقط به معنای ایستادن فیزیکی نیست. برخاستن یعنی بیدار شدن از خواب غفلت، از ترس‌ها، از ناامیدی‌هایی که مثل مه غلیظ روی ذهن و جان ما نشسته‌اند.

او می‌گوید رنج‌ها به اندازه‌ای کوچک و حقیرند که نباید باعث پژمردگی و فروریختن ما شوند. این نگاه فوق‌العاده است. چون اغلب ما وقتی دردی را تجربه می‌کنیم، همان درد را بزرگ و مقدس می‌کنیم. انگار به او اجازه می‌دهیم که تمام زندگی‌مان را در اختیار بگیرد و ما را زمین‌گیر کند. اما اُرُد بزرگ با یک زاویه دید متفاوت به ما می‌گوید:
«این رنج‌ها کوچکتر از شما هستند. شما بزرگ‌ترید. شما آنقدر قدرت دارید که این دردها هرگز نتوانند غرورتان را بشکنند یا شرافتتان را بگیرند.»

به‌عبارت دیگر، این جمله یادآور عزت نفس انسانی‌ست؛ یادآور این حقیقت که هیچ رنجی، حتی اگر بسیار عمیق و طولانی باشد، شایسته نیست شما را از جایگاه انسانی و عظمت درونی‌تان پایین بیاورد.
این همان فلسفه ایستادگی اُرُدیسم است که بر شرافت، بزرگی انسان و شکست‌ناپذیری روح تاکید می‌کند.

در نهایت، وقتی این جمله را می‌خوانم، به یاد می‌آورم: ما آمده‌ایم که بایستیم، بجنگیم و رشد کنیم.
نه برای تسلیم شدن به دردها و غصه‌ها. بلکه برای آنکه به رنج‌ها ثابت کنیم حقیرتر از آنی هستند که بتوانند ما را از پا درآورند.

«برای آنکه روانت را بپروری، ابتدا با خودت یکی شو» فیلسوف اُرُد بزرگ

جمله‌ی «برای آنکه روانت را بپروری، ابتدا با خودت یکی شو» سخنی از فیلسوف اُرُد بزرگ  است. این جمله به این معناست که برای رشد و تعالی روحی، ابتدا باید به شناخت و پذیرش خود پرداخت و با درون خویش هماهنگ شد. این هماهنگی درونی، پایه و اساس پرورش روان و رسیدن به آرامش و کمال است.

معنی و مفهوم این جمله را می‌توان اینگونه شرح داد:

• شناخت خود:

  پیش از هر اقدامی برای بهبود و پرورش روان، لازم است که فرد خود را بشناسد. این شناخت شامل درک نقاط قوت و ضعف، علایق و استعدادها، ارزش‌ها و باورها و همچنین ترس‌ها و نیازهای درونی است.
• پذیرش خود:

  پس از شناخت، باید فرد خود را همان‌گونه که هست، بپذیرد. این پذیرش به معنای قبول تمام جنبه‌های وجودی خود، بدون قضاوت و سرزنش است.
• هماهنگی با خود:

  با شناخت و پذیرش خود، می‌توان به هماهنگی و یگانگی با درون دست یافت. این هماهنگی به فرد کمک می‌کند تا در مسیر زندگی با اعتماد به نفس و اطمینان بیشتری گام بردارد.
• پرورش روان:

  هنگامی که فرد با خود هماهنگ شد، می‌تواند به پرورش روان خود بپردازد. این پرورش شامل تقویت نقاط قوت، کار بر روی نقاط ضعف، پرورش فضایل اخلاقی و معنوی و تلاش برای رسیدن به کمال است.

بنابراین، جمله‌ی ارد بزرگ تأکیدی است بر اهمیت خودشناسی و خودپذیری به عنوان گام‌های اساسی در مسیر تعالی و پرورش روان.